We wszystkich modelach z manualną skrzynią biegów montowane jest suche sprzęgło jednopłytkowe, które składa się z tarczy napędzanej i dociskowej, sprężyny talerzowej, obudowy i łożyska wyciskowego sprzęgła. Tarcza dociskowa ma pierścień regulacyjny, który zapewnia samoregulację sprzęgła w miarę jego zużycia (patrz ilustracja 1.0). Takie sprzęgło zostało oznaczone jako SAC pierwszymi literami angielskiej nazwy «samonastawne sprzęgło».
Płyta dociskowa jest sztywno przykręcona do koła zamachowego, które z kolei jest połączone kołnierzowo z wałem korbowym silnika. Pomiędzy tarczą dociskową a kołem zamachowym znajduje się tarcza sprzęgła, która jest dociskana do koła zamachowego przez tarczę dociskową. Tarcza sprzęgła jest mocno połączona z wałem wejściowym skrzyni biegów za pomocą wielowypustowej piasty.
Napędzana tarcza sprzęgła porusza się swobodnie po wielowypustach wału wejściowego skrzyni biegów i jest dociskana do koła zamachowego przez tarczę dociskową z siłą, jaką wytwarza jej sprężyna membranowa. Okładziny cierne są nitowane po obu stronach napędzanej tarczy. Tarcza sprzęgła jest mocno połączona z wałem wejściowym skrzyni biegów za pomocą wielowypustowej piasty.
Po naciśnięciu pedału sprzęgła (zwolnienie sprzęgła) ciśnienie hydrauliczne jest wywierane na dźwignię widełek sprzęgła, a łożysko zwalniające sprzęgło jest dociskane do membrany tarczy dociskowej. W wyniku tego tarcza dociskowa zostaje zwolniona, a tarcza sprzęgła nie jest już dociskana do koła zamachowego. Obwód zasilania między silnikiem a skrzynią biegów zostaje zatrzymany (zobacz ilustracje 1.0a, 1.0b i 1,0 V).
Łożysko zwalniające sprzęgło jest zamontowane z przodu skrzyni biegów i jest mieszane przez widełki zwalniające sprzęgło. Po naciśnięciu pedału sprzęgła tłok w cylindrze głównym porusza się i wyciska płyn hamulcowy, który dostaje się do cylindra podrzędnego sprzęgła przez wąż. Pod ciśnieniem płynu tłok wysprzęglika sprzęgła porusza się i uruchamia widełki zwalniające sprzęgło. Widełki zwalniające sprzęgło cofają łożysko, które działa na sprężynę tarczy dociskowej i odpycha tarczę dociskową od tarczy sprzęgła.
Za każdym razem, gdy sprzęgło jest włączane i wyłączane, okładzina cierna tarczy sprzęgła stopniowo zużywa się w wyniku tarcia. Tak więc tarcza sprzęgła jest częścią zużywalną, ale wytrzymuje średnio ponad 100 000 km. Stopień zużycia zależy głównie od obciążenia, np. eksploatacji pojazdu z przyczepą oraz od stylu jazdy.
Wszystkie silniki wyposażone są w tzw. kompozytowe koło zamachowe, które składa się z dwóch połączonych ze sobą tarcz. Takie koło zamachowe ma mechanizm tłumiący (deprecjacja) drgań skrętnych, które występują, gdy silnik się obraca, i pomaga zmniejszyć poziom hałasu, gdy silnik pracuje na niskich obrotach.
Ponadto w samochodach z demultiplikatorem, aby zapobiec tak zwanym obciążeniom szczytowym spowodowanym gwałtownym zwolnieniem pedału sprzęgła, na jego siłowniku hydraulicznym zainstalowany jest specjalny zawór z oznaczeniem PTL (skrót pierwszych liter angielskiej nazwy zaworu, tłumaczony jako «ogranicznik obciążenia szczytowego»). Po zwolnieniu pedału sprzęgła zawór zamyka się i płyn hamulcowy przepływa przez znajdujący się na nim otwór przelewowy. Spowalnia to jego przepływ, a napędzany dysk płynniej łączy się z kołem zamachowym (patrz ilustracja 1.0g).
Komentarze gości